Znam właścicieli dóbr Dąbrowno w XIX i XX w. i nie było tam nikogo o nazwisku Gorczycki. W XIX w. Dąbrowno było podzielono na kilka różnej wielkości części. Oczywiście mogło być też tak, że Gorczycki był dzierżawcą którejś z części. Dzierżawcy majątków są niestety trudno uchwytni w dokumentach.
Może też być inna możliwość. Ziemianie posiadający lasy dzielili je na obszary gospodarcze, którym nadawali różne nazwy. Być może tam gdzie jest Potasznia i Hucisko był również las o nazwie Dąbrowno i to jego właścicielem był Gorczycki. Po likwidacji majątków ziemskich nazwy fragmentów lasów przeważnie zanikły.
Jeżeli zaś chodzi o browary to zaczęły one upadać około połowy XIX w. Przyczyną było powstawanie w miastach browarów produkujących piwa na skalę przemysłową i masową, nastąpił też import na tereny polskie tanich piw z zachodu. W ten sposób browary stawały się dla ziemian nierentowne. Natomiast bardziej opłacalne stały się gorzelnie i to one zaczęły zastępować browary w majątkach ziemskich. Nie oznacza to oczywiście, że w każdym majątku na miejscu browaru stawiano gorzelnie. Na pewno w jednych majątkach tak właśnie było, ale w innych już nie. W XIX wieku udało się rozpoznać procesy fermentacyjne oraz zaczęto stosować ulepszoną aparaturę destylacyjną. Posiadanie gorzelni miało również tę korzyść, że jako produkt uboczny uzyskiwano wywar gorzelniczy. Był on następnie wykorzystywany do tuczenia bydła i świń. Natomiast jeśli chodzi o sprzedaż spirytusu to po powstaniu styczniowym był on obkładany coraz większą akcyzą co powodowało niską opłacalność jego sprzedaży.
Konfiskata dóbr ziemskich posiadanych przez kościół oraz królewszczyzn w zaborze pruskim miała miejsce w 1796 r. Rząd pruski podjął decyzję o konfiskacie wszystkich dóbr kościelnych i królewszczyzn (starostw) 2 lutego 1796 r. Instrukcja wykonawcza z 23 marca 1796 r. dopuszczała jednak możliwość pozostawienia w rękach proboszczów niewielkich kawałków ziemi na własne utrzymanie. Było to jednak nie więcej niż 4 włóki. Oficjalnie konfiskatę dóbr kościelnych i królewszczyzn (starostw) na rzecz króla pruskiego czyli państwa pruskiego ogłoszono 28 lipca 1796 r. Na pozostawionych proboszczom niewielkich kawałkach ziemi zaczęli oni z czasem osadzać włościan od których pobierali oni czynsz w produktach rolnych, pieniądzu i robociźnie. W trakcie ukazu uwłaszczeniowego z 1864 r. włościanie ci podpadli pod ten dekret i otrzymali tę ziemią na własność. W ten sposób księżom albo nie pozostało już nic albo bardzo niewiele. Co ciekawe za skonfiskowane majątki ziemskie poszczególne klasztory i kościoły otrzymywały z rąk władz pruskich odszkodowania. Nie wiem jak było w innych przypadkach, ale na przykład klasztor na Jasnej Górze skarżył się, że odszkodowanie za skonfiskowane majątki ziemskie było znacznie mniejsze niż wartość tychże majątków.
Władza ludowa zabierała również po II wojnie światowej ziemię kościelną z mocy ustawy z 20 lipca 1950 r. o przejęciu przez Państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu proboszczom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego. Przejmowano ziemię należącą do kościoła za wyjątkiem gospodarstw rolnych należących do proboszczów. Za przejętą ziemię kościół nie otrzymywał odszkodowania, ale w zamian za to dochody z tej ziemi miały wejść w skład funduszu kościelnego z którego miano opłacać utrzymanie i odbudowę kościołów, składki ubezpieczeniowe i opiekę lekarską dla księży, zakonnic i zakonników. Przejęciu nie podlegały budynki, kościoły, klasztory, kurie itp. nawet jeśli znajdowały się na przejętej ziemi.

Przez przypadek natrafiłem na opis pasa granicznego już w wolnej Polsce (źródło: Iskra rok 1920, nr 315, opublikowane 3 sierpnia 2020 na profilu facebookowym "Myszków i powiat prawdziwa historia"), w rejonie Potaszni i Huty Starej i tam mamy nazwę Dąbrówka i Dąbrowa. Taka lokalizacja pasuje do wzmianek o "pasie granicznym" i o przepustce, tzw. "półpasku". Wg relacji Józef Gorczycki miał tam mieszkać trzy lata (czerwiec 1862 - czerwiec 1865) po sprzedaży Kotowic-Mirowa. "Tam" - jedynie podejrzewam, że gdzieś w tamtej Dąbrowie, Dąbrówce - ale tylko na zasadzie podobieństwa nazw.

Ustawa z 20 lipca 1950 traktowała jednak niektóre budynki kościelne jako obiekty cywilne. Na plebaniach kwaterowano osoby nie związane z Kościołem. Skutek tego często był taki, że nikt o nie nie dbał i z czasem równano je z ziemią.

_________________
Maciej Rodziewicz

Konstancja z Nieszkowskich h. Kościesza Gorczycka żona Józefa Gorczyckiego wypisała gdzie mieszkała przez część swego życia od dnia ślubu. Oto ta lista:
Zrodlo: piekarscy.com.pl

Czy moglbys podac zrodla tych informacji?

Kasata z 1819 roku obejmowała tylko ściśle określone i wymienione w dekrecie kasacyjnym prymasa Malczewskiego klasztory.
Poniżej ich lista:

Dochody ze skasowanych klasztorów zostały natomiast przejęte na "rzecz funduszu ogólnego religijnego" dopiero dekretem Namiestnika Zajączka z 16 sierpnia 1822 roku.
Poniżej jego treść:

W latach 20-ych XIX wieku w Królestwie Kongresowym na pewno istniały dobra kościelne, miały one nawet specjalną ochronę rządu w ściąganiu dziesięciny, poniżej dekret z 1822 roku, a w nim "wskazanie sposobu w jakim dziesięciny i inne fundusze hipoteczne należące do Duchowieństwa, Instytutów Edukacyjnych i miłosierdzia maja być ściągane":

Co do ustawy z 20 lipca 1950 r. o przejęciu dóbr martwej ręki czyli ziemi kościelnej to nie jest dziwnym, że przejmowano również niektóre budynki kościelne jako cywilne. Generalnie to wszelkie ustawy i prawa wydawane przez władze państw totalitarnych zawsze należy traktować jako płynne. Komuniści łamali nawet swoje własne prawo zależnie od potrzeb, bez oglądania się na jakąkolwiek sprawiedliwość. W końcu jeśli sami weszli nieprawnie w posiadanie władzy to nie mieli żadnych skrupułów, aby robić to co im się podoba.
Konstancja z Nieszkowskich Gorczycka, żona Józefa Gorczyckiego zamieściła wykaz miejsc w których mieszkała. Jest tam Dąbrowno. Okres 24.06.1862 - 24.06.1865 r. Czyli w trakcie powstania styczniowego Gorczyccy przebywali w Dąbrownie. Wiele mówi tutaj data dzienna i miesięczna - 24 czerwca. Dlaczego? Jest to dzień św. Jana. Zauważyłem, że umowy dzierżaw majątków ziemskich zaczynały się często 24 czerwca i kończyły również tego samego dnia i miesiąca. Przeważnie okres dzierżawy trwał 3 lata. Datę 24 czerwca dostrzegłem na podstawie umów notarialnych z XIX w. dotyczących dzierżaw majątków ziemskich, których już sporo widziałem w aktach notariuszy. Wynika więc z tego, że Józef Gorczycki dzierżawił majątek Dąbrowno w latach 1862 - 1865.
Źródło informacji o konfiskacie dóbr ziemskich posiadanych przez kościół i królewszczyzn w 1796 r. (przypis 840) :
https://www.wpia.uw.edu.pl/uploads/medi ... 1%E2%80%A6

Ciąg dalszy tematyki ostatnich właścicieli folwarku Kotowice-Mirów czyli potocznie Gorzelni. Nagrobki z Cmentarza Rakowickiego w Krakowie.
Mieczysław Przeworski, to na pewno ten ze zdjęcia płyty nagrobkowej. Pasuje zawód znany z innych dokumentów (na szczęście ktoś go umieścił na płycie), lata życia też. Innego o takich danych w Krakowie nie ma jak na razie.
Dalej kwestia niewyjaśniona - czy M. Przeworski przekazał folwark Łapczyńskiemu (imię w sumie na sto procent nieznane) jeszcze przed II wś, czy już po.
Z ustnych wersji - coś rodzinnie łączyło te trzy nazwiska: Przeworski, Łapczyński, Klimkiewicz.(Klimkiewicz był uznawany za właściciela w czasie II wś, a Łapczyński po II wś, do czasu przejęcia przez państwo polskie).
Na nagrobku Franciszka Łapczyńskiego jest Anna Klimkiewicz. Raczej nie jest to przypadek, musieli być rodzinnie związani, co by było zgodne z ustnym przekazem. Reszty szczegółów o tych osobach nadal nie znam, ale grobami ktoś się opiekuje. Zwłaszcza ten Łapczyński/Klimkiewicz jest zadbany. Jakaś szansa na więcej informacji jeszcze istnieje.

Kapliczka przy cmentarzu wojennym w Kotowicach. Na zdjęciach szczegóły budowy krzyża. Jak widac, to płaskowniki odpowiednio powyginane, dodatkowo łączone, zgrzewane, z dodatkiem cienkich drutów. Samo jej pochodzenie jest oczywiście niewyjaśnione, dlatego wszelkie koncepcje, a zwłaszcza niczym niepotwierdzone, oczywiście chętnie przyjmuję do wiadomości . Na końcu dodałem też nietypowy widok cmentarno-kolejowy. Nietypowy, bo składy w takim malowaniu rzadko jeżdżą po tym odcinku linii kolejowej.
Wracając do kapliczki - wg relacji, w latach 30-tych XX w. na podstawie kapliczki wypisane były litery "MM". Gdyby w relacji była pewna niedokładność i np. zamiast MM były to rzymskie np. CMVI, CMIV, to już by można coś tam podejrzewać o datowaniu.
Najfajniejsze jest to, że być może gdzieś w Polsce (lub poza) żyją rodziny ludzi, którzy dokładnie wiedzą o co chodzi z tą kapliczką

I jeszcze zdjęcie pokazujące Górę Kamionka, teren folwarku i wsi Kotowice, wykonane ze zbocza Góry Włodowskiej w 1917 r.
źródło zdjęcia: Österreichisches Staatsarchiv Wien, HVb 156-2, Zarki. Rundbild Nr. 163: Jaworznik-Kotowice-Gora Wlodowska. Standort: Höhe 500 m westlich Wlodowska. (1917).

Dwór w Kotowicach 1785

W 1785 r. budynek dworu był drewniany. Posiadał ganek wsparty na czterech słupach, z podłogą z dylów i kryty gontem. Z ganku do sieni prowadziły drzwi drewniane na zawiasach i haczykach, z klamką, wrzeciądzą i skoblami. Podłoga w sieni była z desek - tarcic. Z sieni można było dostać się łącznie do czterech pokoi. Do pierwszego prowadziły drzwi usytuowane po lewej stronie sieni, mocowane na zawiasach i haczykach, ze skoblem i haczykami do zamykania. Pierwszy pokój miał dwa okna tafelkowe, z szybami oprawionymi w drewno (dwie szyby rozbite). Był w nim piec kaflowy i komin "kopiasty". Z tego pokoju przechodziło się do drugiego przez drzwi na zawiasach, hakach, z antabką, haczykiem i skoblem (wszystko to żelazne). Pokój ten miał jedno okno z szybami w drewnianych oprawach. Po lewej stronie w tym pokoju znajdowały się drzwi do trzeciego pokoju. Miały żelazne haki, zawiasy, zamek francuski i klucz. W trzecim pokoju były dwa okna tafelkowe, z szybami oprawionymi w drewno. W drugim pokoju, po stronie prawej znajdowały się drzwi na zawiasach i hakach żelaznych, prowadzące do czwartego pokoju. Były w nim trzy okna tafelkowe, oprawione w drewno oraz piec i komin "kopiasty". Z tego pokoju wchodziło się kolejnymi drzwiami bezpośrednio do sieni. Z sieni po prawej stronie wchodziło się do pomieszczenia określonego w opisie jako "piekarnia". Prowadziły tam drzwi na zawiasach, hakach, posiadające haczyk i skobel. Do piekarni można było wejść także innymi drzwiami - bezpośrednio z zewnątrz. W piekarni były cztery okna oprawione w drewno, złożone z szyb okrągłych. Był tam piec kamienny i komin "kopiasty" oraz dwie ławy. Z piekarni prowadziły drzwi do komory, zamontowane na hakach i zawiasach żelaznych. W komorze były dwa okrągłe okna oprawione w drewno. Z sieni był wywiedziony nad dach komin "pleciony" oraz drugi komin - murowany. Cały budynek "pobity był gontami", które wymagały reperacji. Pokój pierwszy, piekarnia i komora były przeznaczone do użytku dzierżawcy.

Na dworskiej posesji znajdowały się stodoły. Przed nimi, po prawej stronie, po mostku z dylów przechodziło się do stajni. Drzwi do stajni posiadały żelazne zawiasy, haki, wrzeciądz i skobel. W stajni były cztery pomieszczenia ze żłobami dla koni. Chlewy nie zostały opisane z uwagi na brak "bydła inwentarskiego". W dalszej części drogi ku stodołom znajdowała się brama. Po jej prawej stronie był magazyn, a po lewej spichlerz. Drzwi do obu pomieszczeń były na zawiasach, hakach, posiadały wrzeciądze, skoble, kłódki i klucze. Budynki te pokryte były słomianą strzechą. Stodoły były budynkami nowymi, również pokrytymi słomianą strzechą. Do wjazdu i wyjazdu na dwa boiska (oraz trzy zapola przy tych boiskach) posiadały wrota z tarcic, z wrzeciądzami i skoblami.

W tamtym okresie (1785 r.) dzierżawca obejmował w posiadanie "poddanych wsi Kotowice" (nie wpisano do tego wsi Mirów) wraz z ich czynszami, osepami, daninami, powinnościami i robocizną "z dawna dawien naznaczoną". Ponadto pola obsiane oziminami, jarzynami oraz ogrody, łąki, lasy i pastwiska - to wszystko przynależało do dzierżawcy. Opis zabudowań dworu sporządzono wg stanu na dzień 26 sierpnia 1785 r. w celu inwentaryzacji "na rzecz sukcesorów Jana Kruszewskiego", który zapewne był dzierżawcą Kotowic.

Opis sporządzony na podstawie tekstu z Ksiąg Grodzkich Krakowskich. Oryginalny tekst dostępny jest w postaci skanów internetowych w Archiwum Narodowym w Krakowie, w zespole "Księgi grodzkie krakowskie", sygnatura jednostki 29/5/0/2/890, skany numer 1263-1265, numer wpisu w księdze: 901, numery stron księgi: 2468-2472. Skany zostały również opublikowane przez Marię Nowicką-Ruman na stronie internetowej Towarzystwa Genealogicznego Ziemi Częstochowskiej http://www.genealodzy.czestochowa.pl, w temacie "Ziemiaństwo z okolic Częstochowy 1793-1945", na stronie 67.

Nowy podział na gminy 1859 - 1861
źródło: Dziennik Urzędowy Guberni Radomskiej nr 27/1861 z 17/29 czerwca 1861 r.
link do radomskiej biblioteki cyfrowej:
https://bc.radom.pl/dlibra/publication/ ... 11/content
Jak na końcu widać, Kotowic nie rozbierano na czynniki pierwsze, typu "Folwark Kotowice-Mirów" itd. - możliwe, że w roku 1861 było na to za wcześnie jeszcze...

Ukaz o reformie gmin wiejskich został wydany 3/15 marca 1859 r. Kompletny nowy podział na gminy, z zachowaniem głównego warunku, by w nowych gminach liczba „domów” (tak dosłownie, nie „dymów”) wynosiła minimum 50, został zatwierdzony decyzją Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych z 8/20 maja 1861 r. i opublikowany w dzienniku urzędowym guberni radomskiej w czerwcu 1861 r. Podział miejscowości do gmin był na naszym terenie następujący:
Gmina Koziegłowy – Koziegłówki, Lgota Koziegłowska, Markowice, Rzeniszów;
Gmina Rudnik Wielki – Rudnik Wielki, Rudnik Mały, Cynków, Siedlec, Gniazdów, Mzyki;
Gmina Osiek – Osiek, Koclin, Mysłów, Brzeziny;
Gmina Kuźnica Stara – Jastrząb (org.: Jastrzębie), Wojsławice, Gęzyn, Kuźnica Stara, Winowno;
Gmina Pińczyce – Pińczyce, Huta Stara, Huta Szklana, Zabijak;
Gmina Sulików – Sulików, Gołuchowice, Piwonia, Brudzowice, Zendek, Nowa Wieś, Zawada, Góra, Toporowice, Sadowie, Mierzęcice, Targoszyce, Kuźnica Sulików, Kuźnica Sto Jańska, Przeczyce, Boguchwałowice;
Gmina Żelisławice – Żelisławice, Słowik, Dzierżawa, Kazimierzów, Leśniaki, Czekanka, Dziewki, Nowa Wieś;
Gmina Mijaczów – Mijaczów, Będusz, Smudzówka, Michałów, Franulka;
Gmina Żarki – Dwór Żarki, Fabryka Żarki, Jaworznik, Ciszówka, Myszków, Czarna Struga, Połomia, Nowa Wieś, Dzierżno, Masłońskie, Ostrów, Jaroszów, Zawada, Przewodziszowice;
Gmina Wysoka Lelowska – Wysoka Lelowska, Józefów, Leśniów;
Gmina Choroń – Choroń, Przybynów, Poraj, Zaborze, Zielona, Smardzów, Misiowizna, Podmasłońskie, Kaczobłocie, Rajczyk, Masłoniowizna, Pochulanka, Skrobaczowizna, Jaskowizna;
Gmina Olsztyn – Turów, Przymiłowice, Zrembice, Ciecierzyn, Krasawa, Biskupice, Borowe, Suliszowice, Czatachowa, Bukowno, Pabianice, Skrajnica;
Gmina Mzurów – Mzurów, Postaszowice, Gorzków, Dabrowno;
Gmina Niegowa – Niegowa, Niegówka, Bobolice, Łutowiec, Moczydło, Ogorzelnik, Tomiszowice, Hucisko, Zdów, Stary Folwark (dziś Antolka), Trzebniów, Ludwinów;
Gmina Sokolniki (org. Sokólniki) – Sokolniki, Bliżyce, Ślęzany, Dzibice;
Gmina Włodowice – Folwark Włodowice, Folwark Parkoszowice, Wies Parkoszowice, Folwark Góra, Wieś Góra, Kopaniny, Rak, Donałuby (inaczej: Dynołuby), Kręciwilk, Stypa, Gruchla, Pochulanka, Rosochacz, Grdeńki, Kotowice, Mirów, Pochulanka.