Witajcie, będę kilka dni w kraju od soboty 21-go i z tej okazji zacząłem kombinować nad jakimiś wspólnym wypadem na Jurę.
Długo myślałem dokąd,którędy i gdzie taki rajdzik miałby zaistnieć i pomyślałem czemu nie Park Narodowy lub okolica.Dzien jeszcze długi ale jednak zbyt krótki by teren dokładniej delektować,lub więcej zaliczyć,stąd propozycją wypadu z kwaterą na jedną noc.
Podzwoniłem w niedzielę po Ludziach by podzielić się pomysłem i jak na razie chętnych jest troje,znaczy Jožin,Smar i ja.
Data jest ustalona jako niezmienna 22.09-23.09,ale cała reszta do ustalenia.
Kto chce niech deklaruje chęć udziału do piątku przyszłego tygodnia,zapraszam Wszystkich chętnych do dyskusji i udziału w wycieczce.
Pozdrawiam

Trzy Dolinki jednego dnia "zrobić"się udało nim jednak tam dotarliśmy odwiedziliśmy zabytkowy koścół w Wojkowicach Kościelnych.Msza się skonczyła,świątynia opustoszała, więc czemu nie skorzystać z okazji bedąc tam przejazdem.
Datowany na XIV stulecie ale korzenie romańskie udokumentowane...



W nawie bocznej portal ciekawie się prezentujący.

Godzinę później rozpoczynamy rajdzik w Bedkowicach,strzałka pokazuje kierunek ale jako pierwsza zwiedzana będzie Dolinka Bolechowicka.

Szlak żółty tego dnia(liche oznakowanie) powodowało czasem takie sztabowe narady jak tą w okolicy Krzemionki gdzie ów szlak już powinien się objawić.

Na szlaku trafiają się fajne odsłony jak ta na południowy horyzont, niestety gęsta zawiesina dosć mocno odcięła nawet najbliższe Beskidy, Tatry z Jury już chyba nigdy nie zobaczę...

Jak na porządną podkrakowską dolinkę przystało i ta spodem wody toczy,tu akurat kaskad i kaskadek dość sporo.



Uczestnicy rajdu,nie wszyscy,Marek(smar) gdzieś się skrył focąc wodospadzie,Jożin też focie strzela lecz w zasięgu mojego obiektywu,ja jako autor tej fotki rzecz jasna niewidzialny...

Przestrzeń się otwiera bardzo jurajsko okazałymi ostańcami się chwaląc.

Marek się odnalazł,chyba uwiecznia linoskoczka,Brama Bolechowicka w całej okazałości.

Pierwsza dolinka zaliczona,czas nieco odpocząć...

Ruszamy dalej ku Kobylańskiej,dalej żołtym szlakiem,jeszcze rzut okiem przez prawe ramię na ostańce Bramy.

Jak to na Jurze,raz asfaltem,raz szutrem czy zwężającą się ścieżką.

Na ten widok już powinna zapalić się"czerwona lampka"

Jednak beztrosko poszliśmy dalej by dotrzeć nad przepaść stąpając po szczycie chyba najwyższego punktu Doliny Kobylańskiej Żabiego Konia.

Miejsce które mogłoby być wspaniałym punktem widokowym gdyby nie sosnowy gąszcz.
Trzeba nieco zawrócić,żółty szlak jest wyraźniej czytelny dla idących w odwrotnym kierunku.
Schodząc w dół napotyka się wciąż jeszcze fajne istniejące budyneczki gospodarcze..

Kobylańska u wylotu.

Nieco dalej w reprezentacyjnej odsłonie.

Głębiej w dolinkę,szeroki obiektyw niestety trochę spłaszcza perspektywę nieco tępiąc prawdziwy pazur tamtejszego krajobrazu.

W drodze do Będkowskiej z braku bardziej naturalnej drogi znów skazani na asfalture.

Zdjęcie trochę fałszuje rzeczywistość bo aż do bardzo wielkiej dziś pstrągarni roi się tam od samochodów.
Trzeba minąć hodowlę by znów bardziej sielsko było.Ostańcow w okolicy sporo lecz niestety sporą większość buczyną już pochłoniętą.

Królowa Doliny Będkowskiej Sokolica i bliżej Skała Wysoka odbijająca coraz słabsze niskie słońce.

Sokolica z bliska z widoczną figurką Marii Panny,tu Jožin opowiedział mi fajnie fakty o literaturze w temacie, niestety w języku niemieckim...

U podnóża Sokolicy sławna Brandysówka,dobrze karmią,kawa niczego sobie,skorzystaliśmy nieco odpoczywając przy okazji.
Marek w międzyczasie udał się pod króla jurajskich wodospadów,oczywiście o Szum chodzi.
Koniec dnia blisko więc czas wracać tam gdzie zaczynaliśmy, powrót żółtym szlakiem przez Bramę Będkowską,tym razem bez skuchy...
Okresowa rzeka pełna rumoszu wapiennego.

Nawet na koniec pod górkę,prawda Ilona.

Ostatnia prosta.

Rozstajemy się pod Zajazdem Wernyhora wPiaskowej Skalę.

Dzięki Marek za podwózke pod hotel,i Wam Ilona,Kamil miło było poznać.
Dzięki Wam wszystkim za miło spędzony czas.
Zostaliśmy z Przemkiem by dnia następnego OPN sobie lepiej przypomnieć,o tym bedzie poźniej,tymczasem liczę na kilka słów od reszty uczestników,słuchając Was podczas wycieczki usłyszałem trochę ciekawych rzeczy o rejonie,zdjęć też nie zapomnieliście cyknąć
Pozdrawiam
Dzięń następny zaczął się tak

C.D.N.

Dzień drugi i zostało nas dwoje.Zaczął się bardzo przyjemnie,obfite śniadanie na zasadzie szwedzkiego stołu,do wyboru,do koloru dosłownie i z zachętą by sobie coś na drogę zabrać.
Temperatura o poranku mocno rześka szybko jednak rosła by wyruszając na trasę gwarantować nam komfortowe warunki dla krótkiego rękawa.
Poszliśmy w stronę Ojcowa asfaltem,Pieskową Skałe wieczorem zaliczył Jožin więc rano nie zaprzątaliśmy sobie tym głowy,tym bardziej że rano ambitny plan zakładał dojście do Krakowa.
Zazwyczaj unikam asfaltów ale ten jest wyjątkowy,w poniedziałek rano ruch znikomy,droga przytulona do bardziej niż atrakcyjnych ostańcow,część z nich lepsze wrażenie robi gdy patry się na nie z innej strony ale zdjącia robi się jak światło(słońce) pozwala.I tak do samego Ojcowa.
Wdowie Skały,Grodzisko z Pochylcami i Łamańcami czy Ciche,itd.




Wijący się i przyjemnie szemrzący miejscami Prądnik plus akcenty starej małopolskiej zabudowy robią czad.
Trafiają się i takie akcenty

Jednak takie oryginalne i piękne klasyki podnoszą pozytywny walor w temacie.
Kaplica na Wodzie.

Zamek Królewski w Ojcowie widziany z parkingu pod zamkiem.
Poniedziałek a jednak parking niemal pełny.

Nieopodal parkingu odbijamy od asfaltu nieco na zachód by iść taką szutrową ulicą między malowniczymi starymi willami.Już nie długo,prace drogowe trwają i dywanik asfaltowy tam zawita.

Po prawej Willa Bazar Lwowski,nie jedyna z tytułem własnym.

Okolice wylotu Doliny Sąspowskiej to "kombinat hodowlany" Pstrąga Ojcowskiego,zasilany wodami Sąspówki,z prawej skanalizowana odnoga rzeczki.

Hodowla malowniczo położona,zapach wędzonych ryb roznosi się po okolicy.

Panieńskie Słały i Igła Deotymy,brzozy niestety skutecznie ten ostaniec zasłoniły

Jaskinia Krowia.

W tym rejonie klasyków nie brakuje,pobliska Brama Krakowska mocno nie fotogeniczna o tej porze wrześniowego dnia więc sobie odpuściłem,ale uwierzcie na słowo wszystko z nią w porządku.
Czas Przejść nad Prądnikiem i powoli piąć się do góry po zacne widoki na tą niesamowitą dolinę.
Skała Krukowskiego jest początkiem marszu mocno pod górkę.

Na Skale Krukowskiego jest pierwsza po drodze galeria widokowa,ale miejsc z widokiem na dolinę byłoby więcej gdyby nie mnóstwo drobnej buczyny jak tu na zdjęciu.

Jaskinia Ciemna,komercyjna atrakcja już w tym roku nieczynna.
Pierwsza fota pod ostre światło


Rękawica,najbardziej charakterystyczny wapienny klasyk zielonego szlaku.

Koronna Góra i zachwycające z nich widoki na dolinę.

Jak przez dziurkę od klucza...

Cudowny pejzaż na wszystko co tu "ważne".Góra Rusztowa,Koronna,Złota czy Wáwóz Ciasne Skałki,a dołem Prądnik płynie.

Z tej samej galerii patrząc na południe jakby człowiek w inny czas przeskoczył,natura absolutnie cywilizacje schowała...

Powoli na dół.

Czerwonym szlakiem czyli SOGiem w stronę Krakowa.
Mocno wartki Prądnik przy DPSie św Alberta i zarazem Zgromadzeniu Braci Albertynów.

Dolina powoli łagodzi swój zadziorny charakter.

Za to potok coraz bardziej rzekę przypomina.

Chyba już ostatni taki wyraźny akcent prądnickiej doliny,Młyńskie Ściany.

Okolice Prądnika Korzkiewskiego tu zaczyna się asfalt i to już naprawdę ostatni fajny ostaniec tego dnia,Latarnia Twardowskiego(???)

Gdy strzałka czerwona oznajmiła nam że do przejścia jeszcze 12km.nagle poczuliśmy zmęczenie i plan został zrewidowany.Trzeba przebić się do DK94,czyli znowu na koniec ostro pod górę by z miejscowości Szyce złapać busa do Krakowa .
Szczęśliwie szybko dotarliśmy na dworzec który Jożinowi wybitnie do gustu nie przypadł ,lecz dwie godziny zapasu do ICka pozwoliły się zrelaksować,kawiarenki pomimo tłoku i bieganiny na dworcu przytulne i puste .
Dzięki Jožin,do następnego razu

Od siebie w ramach podsumowania dodam że długo będę miał w pamięci tą wycieczkę pomimo że krótka i jakby"po starych śladach".Paradoksalnie rocznie człowiek robi tysiące kilometrów po świecie a ten uroczy zakątek oddalony o godzinę podróży z hakiem wiecznie nie po drodze.
Jeden dzień dla OPN-u to mało by dokładniej się w nim zanurzyć ale starczy by jeszcze bardziej słusznie za nim tęksnić.Pewnie jeszcze piękniej byłoby w czasie kolorowej jesieni,ale jak się niema co się lubi to się lubi co się ma,jeszcze jesień przed nami więc kto wie...
Wieczorne cygarko na hotelowym balkonie połączone z koncertem hukających sów przy Skale Wernyhory pozostanie mi w głowie i uszach do końca życia...
Pozdrawiam

ps.Siadła mi jedyna bateria ktorą już dosć długo używałem wcześniej,więc większość fotek z zielonego szlaku są z telefonu...

Dzięki za relację

Dolinki to nie moja bajka, z 3 wyjątkami
- Racławki bo ona jurajska i nie jurajska jednocześnie a dawniej była pusta
- Prądnika z przyległościami,
- Dłubni choć jak dla mnie to już miechowszczyzna

Reszty nie czuję, są piękne, ale...

Na Twoich zdjęciach w OPNie pustawo, pogoda super a za kilkanaście dni zrobi się złoto.

Na ostatniej focie Bukowa Skała, Latarnia Twardowskiego leży ok kilometra na południe, o tej porze roku nie jest widoczna z drogi a kształt ma jedyny w swoim rodzaju.

_________________
JuraPolska.com - z nami poznasz Jurę - usługi przewodnickie, wycieczki piesze, rowerowe po Jurze K-Cz; spływy kajakowe Pilicą, Liswartą, Nidą.
Kajakiem, pieszo, rowerem między Wartą, Nidą i Pilicą - blog wycieczkowy.
Towarzystwo Jurajskie

Dzięki,wszystko mi tu nie pasowało stąd te trzy pytajniki.Mój nadworny jurajski Doradca traci w tym momencie stanowisko,przynajmniej w temacie OPN-u

Faktycznie tak było,nawet na asfalcie bardzo mało aut nas minęło.W okolicy willi Bazar Warszawski pojawiła się wycieczka szkolna i to był jedyny hałaśliwy akcent,dzieciaki dostały czas wolny no i hulaj dusza po pamiątkarskim,lodach itd.(jako przewodnik pewnie to znasz).Chwilę tam siedzieliśmy pijąc kawę i napełniając bidony płynami z drogiej knajpy bo sklepu z spożywką brak.
Na zielonym szlaku minęliśmy dwie spokojne wycieczki starszej młodzieży i jedną dość rezolutną na Skale Krukowskiego.Nieliczne indywidualne grupki też spotykaliśmy,ale jak na OPN to dość pustawo.

Dolinki zyskały popularność i niestety robi się tam ciasno...

Niech Ci będzie ,o gustach dyskutował nie będę.
Pozdrawiam

Fajna wycieczka. Uświadomiła mi, że nie znam w ogóle południowej części Doliny Prądnika, a widoki świetne. Warto by tam dotrzeć.

Jak to na każdym rajdzie człowiek czegoś się nauczy. W Dolinie Kobylańskiej zdarzył nam się zbiorowy błąd przy czytaniu mapy, co zresztą przytrafia się od czasu do czasu. Dopiero gdzieś między skałami kol. Marek został poinformowany przez wspinacza, gdzie nas zniosło. Po prostu podczas odpoczynku zapomnieliśmy, że polana pod Żabim Koniem to nie jest początek doliny. Mając zły punkt odniesienia źle czytaliśmy mapę, chociaż konfiguracja terenu podpowiadała, że coś tu nie gra. Druga sprawa to to, że zdarza się robić nierealistyczne plany. Zwłaszcza w trudnym terenie, jeśli chce się nacieszyć widokami, tu i ówdzie dłużej przystanąć, zrobić zdjęcia, należy się mocno zastanowić nad trasami po 25 - 30 km. Może rowerem wydaje się to niedużo, ale pieszo to już sporo. Inna sprawa, jeśli nie jesteśmy pewni kondycji własnej czy innych uczestników, trzeba ograniczyć plany. Nam własne nogi podpowiedziały na wysokości Szyc, że już limit wyczerpany. Poza tym patrząc na zegarek łatwo było ocenić, że z czasem też krucho. Grunt to elastyczność i możliwość skrócenia trasy i powrotu do celu skądkolwiek. Rajd udany, pogoda wspaniała, póki co OPN zielony, chociaż lekkie muśnięcie jesieni widać było po koronach drzew.

Wspomniana przez Marianowskiego książka dot. m. in. Dol. Będkowskiej to wydawnictwo w języku niemieckim Roberta Wursta i Markusa Schlagnitweita "Auf dem Marienpilgerweg von Tschenstochau über Leutschau nach Mariazell" (Na maryjnym szlaku pielgrzymkowym z Częstochowy przez Lewoczę do Mariazell), wyd. Tyrolia, Innsbruck - Wien, 2006. Szlak wiedzie przez Jurę i Doliną Będkowską schodzi na południe w kier. Rowu Krzeszowickiego i Garbu Tęczyńskiego ku Wiśle w okolicach Czernichowa. Rozmawialiśmy o figurce Matki Bożej w niszy ściany skalnej Sokolicy, którą Austriacy nazwali po swojemu "Heilige Maria im Klettergarten", co można dosłownie przełożyć jako "Święta Maria w ogrodzie wspinaczkowym". Szlak ma swoje tablice (nie wiem jaki jest aktualny stan zachowania w różnych lokalizacjach), korzysta z oznakowania już istniejącego, biegnąc po różnych, wcześniej wytyczonych szlakach m. in. SOG i SWJ.