Osobliwości dendrologiczne - z uwagi na ich obce, tj. północnoamerykańskie pochodzenie. Drzewa rosną w północno-wschodniej części kompleksu leśnego Parkowe, przy żółtym szlaku.
Najprawdopodobniej zostały one zasadzone za czasów zarządzania dobrami Złoty Potok przez Włodzimierza Krzeszkiewicza (o czym było już w osobnym wątku forum). Kilkaset metrów na płd-wsch od tego "uroczyska" znajdują się nikłe ślady po domostwie w obecnie niezamieszkałym przysiółku Ludwinów Doły. Aktualnie toczą się tam jakieś roboty ziemne, być może znamionujące przygotowania do budowy nowego domu.

Ale fajne drzewa!
Nie widzę ze skały Powroźnikowej sosenki:

Pamiętam .
Trudno oszacować z tych zdjęć rzeczywiste gabaryty tych pięknych drzew,ale widać że te z ostatniej fotki dość okazałe sztuki.
Czy w tej okolicy oprócz tych"starych" sadzonych prawdopodobnie przez wybitnego leśnika trafia się tam dużo samosiewek? Pytam bo chyba te amerykańskie iglaki nie są specjalnie inwazyjne jak chociażby dęby czerwone
Mam w planach pospacerować między Złotym Potokiem a Trzebniowem jak dzień będzie dłuższy,wtedy tam zawitam.

Z opisu taksacyjnego, znajdującego się na stronie internetowej Banku Danych o Lasach wynika, iż w oddziale i wydzieleniu 284c Nadleśnictwa Złoty Potok Leśnictwo Dąbrowa, na terenie którego rosną daglezje i wejmutki (stan na 2021 r.) dominuje następujący drzewostan:
- modrzew, udział 40%, wiek 95 lat, pierśnica (średnica) 46cm, wysokość 29 m,
- sosna, udział 30%, wiek 95 lat, pierśnica (średnica) 46cm, wysokość 27 m,
- buk, udział 10%, wiek 95 lat, pierśnica (średnica) 48cm, wysokość 31 m,
- dąb, udział 10%, wiek 95 lat, pierśnica (średnica) 40cm, wysokość 28 m,
- brzoza, udział 10%, wiek 95 lat, pierśnica (średnica) 44cm, wysokość 27 m.
Biorąc pod uwagę, iż rosnące tam wejmutki i daglezje nie ustępują wysokością pozostałym drzewom, a część daglezji wyraźnie góruje nad otaczającymi drzewami, można przyjąć, iż najokazalsze z nich niewątpliwie przekraczają wysokość 30 m. Opis taksacyjny wskazuje również na miejscowe występowanie w drzewostanie tego terenu m.in. sosny wejmutki (SO.WE) oraz daglezji (DG) w wieku 95 lat.
Siewki czy też podrosty wejmutki i daglezji nie rzuciły mi się w oczy, choć powiem szczerze, że głównie zadzierałem głowę do góry. Podszyt tam bardzo ubogi, zbliżony do typowych lasów bukowych. Dodatkowo ściółka zryta przez dziki – pewnie w poszukiwaniu bukwi, co dodatkowo nie sprzyja siewkom w „wybijaniu się na dorosłość”. W ostatnich latach musiała tam zostać przeprowadzona częściowa rębnia, gdyż pojawiły się wolne przestrzenie w zwartej kiedyś powierzchni koron drzew. Być może w takich lukach możliwe jest naturalne odnowienie wejmutki i daglezji.
Wywołany do tablicy, sięgnąłem do notatek nieżyjącego już mojego Taty, który z wykształcenia był leśnikiem i miłośnikiem wszelkiego rodzaju spędzania wolnego czasu na łonie przyrody. W latach 90-tych, podczas jakiejś terenowej „włóczęgi” natknął się na to „uroczysko”, które na tyle go zaciekawiło, że w 1996 r. je zinwentaryzował i opisał do tzw. „szuflady” (później, w 2002 r. korespondował z prof. Hereźniakiem, celem „sprzedania” mu tego tematu). Z notatek mojego Taty wyczytałem, iż na terenie tym rosło wówczas:
- 27 wejmutek o pierśnicach (średnicach) od 16 cm do 77 cm (w większości uchowały się do dnia dzisiejszego),
- 30 daglezji o pierśnicach (średnicach) od 23 cm do 79 cm (w większości uchowały się do dnia dzisiejszego),
- 4 sosny czarne o pierśnicach (średnicach) od 42 cm do 52 cm (obecnie już ich nie ma),
- 1 świerk czerwony lub świerk czarny lub ich mieszaniec (obecnie też go już nie ma).
Przy czym, najdorodniejsze okazy zachowanych daglezji i wejmutek rosną głównie wzdłuż wschodniej granicy oddziału 284 (będącej jednocześnie granicą lasu państwowego i prywatnych działek). Tworzą piękny szpaler, wzdłuż którego biegnie żółty szlak. Swoją okazałość zawdzięczają temu, iż kiedyś rosły na skraju lasu i pola, przez co miały swobodny dostęp do światła. W latach 90-tych, od wschodu rósł już tam młodnik. Wówczas w młodniku tym rosły pojedyncze, młode wejmutki. Być może z samosiewu, choć nie można wykluczyć, iż do obsadzenia mogły posłużyć sadzonki ze szkółki leśnej. W tamtym czasie nie było problemów z ich nabyciem. Sam takowe kupowałem w szkółce leśnej Nadleśnictwa Złoty Potok, która wówczas funkcjonowała koło wsi Lipnik. Obecnie młodnik zmienił się w las. Przy czym nie dostrzegłem w nim już wejmutek. Być może nie wytrzymały konkurencji z rodzimymi sosnami lub też wykończyła je rdza.
I ostatnia uwaga. Wygenerowana w Geoportalu mapa tego terenu według formuły: warstwa - rzeźba terenu, numeryczny model terenu – cieniowanie, ukazuje bardzo wyraźną sieć prostopadle przecinających się linii, tworzących coś na kształt odwzorowania kwater w leśnej szkółce hodowlanej. Być może była ona zapleczem do nasadzeń w parku pałacowym w Złotym Potoku?

Bardzo miło mnie zaskoczyłeś tak obszerną i szczegółową odpowiedzią.
Wielkie dzięki
Odwiedzę osobiście te miejsca z pewnością

A mozna prosic o ilustracje tego miejsca na mapie?

Ilustracje czy lokalizacje

Link do aplikacji z mapą https://mapa-turystyczna.pl/node/zloty- ... 9.43120/15
Jak napisał Marcin73

Żółtym szlakiem jak po sznurku zgodnie z podanym w tekście kierunkiem

Zrzuty wykonane w oparciu o mapy ze strony
https://www.bdl.lasy.gov.pl/portal/

Dorzucam kolejne dwa gatunki sosen północnoamerykańskich, które rosną na płd-zach. skraju oddziału 231 (wydzielenie 231b) - czyli całkiem niedaleko od wcześniej opisywanej lokalizacji. Jest to 5 sosen smołowych (Pinus rigida) oraz jedna sosna czarna (Pinus nigra). Opis taksacyjny dla tego oddziału i wydzielenia wskazuje, iż występują tam pojedyncze przestoje sosny czarnej w wieku 125 lat, pierśnica 33 cm, wysokość 22 m. Natomiast opis ten nie ujmuje sosen smołowych. Jednakże bez wątpienia musiały tam zostać posadzone w tym samym czasie (być może sporządzający opis taksacyjny pomylił je z sosnami czarnymi).

Krótkie aczkolwiek bardzo istotne sprostowanie do treści poprzedniego posta. Sosna czarna jest oczywiście EUROPEJSKĄ sosną

Byłem przekonany że sosna czarna to europejski gatunek który został do nas sprowadzony w połowie osiemnastego wieku z cieplejszych rejonów naszego kontynentu.
Tyle o tej sośnie wyczytałem dość dawno temu w artykule prasowym,dziś już nawet nie pamiętam tytułu czasopisma.Niestety,nic w treści artykułu nie wspomniano że prawdziwa jej ojczyzna jest za oceanem,i tak sobie żyłem w nieświadomości bo i pasowała do tych naszych,igły w pęczkach po dwie sztuki,pnie okala kora która poza barwą niezbyt odbiegająca wyglądem od tej na sośnie zwyczajnej...
Dzięki

"Minęliśmy się" postami. Ja - postem prostującym moją oczywistą pomyłkę. A Marianowski - trafną uwagą. Jeszcze raz prostuję, że sosna czarna to europejska sosna. Jej ojczyzna to Austria, Włochy, Węgry, dawna Jugosławia, Bułgaria oraz Rumunia.

Taka nietypowa sosna jest przy drodze Bystrzanowice Dwór - Gorzków (południowy skraj Lasu Malnik)

_________________
JuraPolska.com - z nami poznasz Jurę - usługi przewodnickie, wycieczki piesze, rowerowe po Jurze K-Cz; spływy kajakowe Pilicą, Liswartą, Nidą.
Kajakiem, pieszo, rowerem między Wartą, Nidą i Pilicą - blog wycieczkowy.
Towarzystwo Jurajskie

Na zdjęciu Michała bezsprzecznie widzimy wejmutkę. Korona stożkowata, często spotykana u wejmutek. Poza tym rzuca się w oczy, iż jest to korona sosny 5-igielnej. Widać również wydłużone szyszki, głównie w górnej części korony. Widać również, że najprawdopodobniej zaatakowana rdzą wejmutkowo-porzeczkową, gdyż górna część korony "cosik rzadziuśka". Kora odmienna od naszej sosny pospolitej - bardziej jednolicie szarobrązowa.
Dla porównania - pień (kora) wejmutki z oddziału 284 Leśnictwa Dąbrowa, Ndl Złoty Potok.

Gdy pisałem jeszcze Twojej odpowiedzi nie było,wysyłając odpowiedź też nie ma informacji że pojawiły się nowe posty i tak nieświadomie swój wpis niepotrzebnie pozostawiłem.