Patrząc na mapę z 1797 roku, widać dokładnie miejscowość Folwark.
Nie znajduje się ona w miejscu opisywanym przez was.
Być może mówimy o dwóch różnych sprawach.
Wiele zabudowań w dawnych czasach nazywano folwarkami.
Nie mniej jednak dyskutowany przez was to nie ten z starej mapy z 1797 roku.

Tego bym się nie czepiał. Ale co to jest Żabinów Górny albo Amerczin ???

_________________
Maciej Rodziewicz

Pytanie do hydrogeologów: Na szczycie drogi z Siedlca do Pabianic, za krzyżem jest jeziorko. Wokół piach. Co nie pozwala tej wodzie spłynąć lub wsiąknąć?

_________________
Maciej Rodziewicz

Trzeba by pokopać, albo szczegółową mapę geologiczną zdobyć.
Możliwości są następujące:
- trzeciorzędowe iły rezydualne (efekt wietrzenia mezozoicznych skał węglanowych);
- gliny lodowcowe, czy inne osady nieprzepuszczalne plejstocenu (okresu zlodowaceń).
Ogólnie w postaci warstw, warstw nieciągłych, soczewek jest tego całkiem sporo na północnej i wschodniej części Wyżyny Częstochowskiej.

Na zachodnich skrajach dochodzą jeszcze nieprzepuszczalne iły jury środkowej.

_________________
JuraPolska.com - z nami poznasz Jurę - usługi przewodnickie, wycieczki piesze, rowerowe po Jurze K-Cz; spływy kajakowe Pilicą, Liswartą, Nidą.
Kajakiem, pieszo, rowerem między Wartą, Nidą i Pilicą - blog wycieczkowy.
Towarzystwo Jurajskie

Dzięki Michale. Oczywiście nie wszystko zrozumiałem. Ale czy jest możliwe, że nie przepuszczalność określonych warstw powoduje lub powodowało konieczność budowy studni głębinowych w takiej sytuacji? Woda w w/w jeziorku nie jest zbyt zdrowa. Dlaczego pytam. W tym rejonie studni nie ma. A... Jak się okazuje nazwa Żabinów jest w tej okolicy nazwą zwyczajową. Pomyślałem sobie, że takich jeziorek kiedyś było więcej...

_________________
Maciej Rodziewicz

W sensie czego nie zrozumiałeś?

Dobrym przykładem są jeziorka krasowe w Kusiętach, gdzie właśnie osady polodowcowe stały się warstwą izolującą wodę zgromadzoną w misie od silnie uszczelinowionych skał węglanowych podłoża.
Oczywiście że przepuszczalność warstw ma znaczenie przy budowie studni. Te gliny/iły raczej "tworzą" płytkie podskórne zwierciadła wód podziemnych, podatnych na zanieczyszczenie i duże wahania poziomu, z wysychaniem włącznie. Maleńkich sadzawek/zastoisk tam jest/było zdecydowanie więcej, ale teraz lata suche.

edit:
Skany fragmentu Objaśnień geologicznych, arkusz Janów:

_________________
JuraPolska.com - z nami poznasz Jurę - usługi przewodnickie, wycieczki piesze, rowerowe po Jurze K-Cz; spływy kajakowe Pilicą, Liswartą, Nidą.
Kajakiem, pieszo, rowerem między Wartą, Nidą i Pilicą - blog wycieczkowy.
Towarzystwo Jurajskie

Przed rozbiorami Pabianice były własnością klasztoru Kartuzów w Gidlach.
Po rozbiorach miała miejsce konfiskata dóbr ziemskich posiadanych przez kościół katolicki. Właścicielem skonfiskowanych majątków ziemskich stawało się państwo. W tym wypadku państwo austriackie, bowiem pod ten zabór dostały się Pabianice.
Po Kongresie Wiedeńskim w 1815 r. zmieniły się granice rozbiorowe. Pabianice znalazły się w zaborze rosyjskim. Weszły w skład większego organizmu pod nazwą Dobra Narodowe Olsztyn:
Dobra Narodowe Olsztyn: miasto Olsztyn z kościołem parafialnym, wieś i folwark Biskupice, folwark Borowe, folwark Ciecierzyn, wieś i folwark Turów, wsie: Przymiłowice, Suliszowice, Zrębice, Krasawa, Czatachowa, wójtostwo Krasawa, sołectwo Krasawa, wójtostwo Suliszowice, Suliszowice druga połowa, Suliszowice wybraniectwo, sołectwo Zrębice, Biskupice wybraniectwo, sołectwo Turów, wieś i folwark Bukowno, wieś i folwark Pabianice, wójtostwo Skrajnica.
Po roku 1830 pojawiają się na terenie Królestwa Polskiego majątki z nadań carskich tzw. Majoraty. Były to majątki nadawane przez cara wysokiej rangi oficerom za zasługi dla Rosji. Były one niepodzielne, a mogły być tylko dziedziczone przez najstarszego syna. W przypadku braku syna dziedziczyły córki i ich dzieci. W przypadku braku dzieci, majątek mógł dziedziczyć brat obdarowanego bądź inni najbliżsi krewni. Jeśli brakowało spadkobierców dobra wracały do państwa. Dziedziczyć mogły tylko dzieci z prawego łoża o wyznaniu prawosławnym. Majoratu nie wolno było sprzedawać, dzierżawić, zadłużać. Dopiero w 1906 r. zniesiono część obostrzeń i można było fragmenty części majoratów sprzedawać na działki włościanom. Mogły też być zadłużane. Od 1913 r. majoraty można było puszczać w dzierżawy. Charakterystycznym znakiem majoratów było to, iż często składały się z folwarków położonych w różnych miejscach Królestwa Polskiego. Majoraty były częścią planu rusyfikacji ziem polskich i miały stanowić ośrodki kultury rosyjskiej.
Jednym z majoratów stały się Pabianice: Folwark Pabianice w pow. częstochowskim. Folwarki Słomniczki i Nasiechowice w pow. miechowskim. Nadany 14 sierpnia 1845 r. Aleksandrowi Pisariew. W 1918 r. właścicielką była Wiera Pisariew. Nie wiadomo jakie łączyło ją pokrewieństwo z Aleksandrem Pisariewem.
Na mocy ustawy z dnia 25 lipca 1919 r. majoraty przeszły na własność Skarbu Państwa Polskiego. Władze wydzierżawiały folwarki. W okresie międzywojennym większość ziemi należącej do dawnych majoratów udało się rozparcelować. Taki też los spotkał folwark Pabianice, który został rozparcelowany. Zapewne parcelę z zabudowaniami folwarcznymi nabył jakiś rolnik. Aktualnie teren ten mogą posiadać jego potomkowie, o ile w międzyczasie nie został przez pierwszego właściciela sprzedany komuś innemu. Należałoby się dowiedzieć kto aktualnie posiada tę ziemię. Taką wiedzę powinien posiadać sołtys, w urzędzie gminy Janów mają też rejestr gruntów, ale zapewne zasłaniając się RODO nic nie powiedzą. Być może jednak w samych Pabianicach ktoś wie do kogo ta ziemia należy.

Ten Pisariew???
Aleksander Aleksandrowicz Pisariew (1780 -1848)
Prezes Rządowej Komisji Spraw Wewnętrznych i Duchownych w Radzie Administracyjnej Królestwa Polskiego, senator, generał, pisarz, autor książek z zakresu historii sztuki, wcześniej prezes Towarzystwa Historii i Starożytności w Moskwie.

Tak to był ten Aleksander Pisariew syn Aleksandra (1780 - 1848). Zajmował wysokie stanowiska nie posiadając do nich kwalifikacji, dzięki szczególnemu poparciu Paskiewicza. Pisał utwory treści teatralnej wątpliwej wartości. Część majątku została sprzedana włościanom na mocy prawa z 1906 r. Wiera Pisariew, która była córką Aleksandra zm. po 1909 była ostatnią właścicielką majoratu. Jak widać wśród Pisariewów była tradycja nadawania synom imienia Aleksander. Napisałem na podstawie: Józef Kaczkowski, Donacye w Królestwie Polskim, Warszawa 1917.
Pisariew Aleksandr Aleksandrowicz (1780 - 1848), senator, pisarz wojenny. Członek Rosyjskiej Akademii Nauk. Uczestnik wojny z Francją (1805 - 1807, 1812 - 1814). W latach 1825 - 1830 radca tajny i kurator moskiewskiego okręgu naukowego (szkolnego). Od 1830 r. senator. W latach 1841 - 1845 w stopniu generała lejtnanta pełnił obowiązki warszawskiego wojennego gubernatora. Jednocześnie był dyrektorem głównym prezydującego KRSW, DiOP. Przewodniczący moskiewskich towarzystw i historii miłośników starożytnego rosyjskiego piśmiennictwa.
Kaczkowski popełnił błąd, bowiem jako datę nadania folwarku Pabianice podał 14 sierpnia 1845 r. W rzeczywistości w tym dniu nadano tylko Słomniczki i Nasiechowice. Natomiast folwark Pabianice został nadany 10 czerwca 1870 r. Michaiłowi Pisariewowi synowi Aleksandra. Czyli był to jak można się domyślić syn Aleksandra, tenże bowiem odziedziczył również Słomniczki i Nasiechowice, a jak wiadomo majoraty dziedziczyli najpierw najstarsi synowie. Czyli Pabianice otrzymał syn Aleksandra Pisariewa - Michaił, a nie jego ojciec. Napisałem na podstawie: Jerzy Kukulski, Generałowie carscy i ich majątki ziemskie w Królestwie Polskim (1835 - 1920), Warszawa 2007.
Prawdopodobnie Michaił Pisariew miał syn Aleksandra zm. po 1909 r., a ten córkę Wierę. Oczywiście należałoby to jeszcze potwierdzić.
Na ogół właściciele majoratów nie mieszkali w swoich majątkach tylko wynajmowali administratorów do zarządzania dobrami. Raczej mało prawdopodobne by któryś z Pisariewów mieszkał w Pabianicach. Zapewne bywali w swoich majątkach tylko sporadycznie.